Στη θεωρία της συγκρουσιακής πολιτικής (: πολιτικής που, αποσκοπώντας στο μετασχηματισμό του πολιτικού συστήματος, διεξάγεται κατά κανόνα εκτός των επίσημων-θεσμικών διαύλων του) ως «συγκρουσιακοί κύκλοι» ορίζονται ιδιαίτερες συγκυρίες επίτασης και διάχυσης κοινωνικο-πολιτικών διεκδικήσεων σε ολόκληρο το σώμα της κοινωνίας με ποσοτικό και ποιοτικό πολλαπλασιασμό των συλλογικών δράσεων. Μεταξύ άλλων, οι «κύκλοι» ενέχουν

·       γρήγορη μετάδοση διεκδικητικών πρακτικών από παραδοσιακά ενεργούς σε λιγότερο ευεπίφορους κλάδους («δημιουργία» διεκδικητικού χώρου)

·       χαρακτηριστική ανανέωση των συγκρουσιακών μορφών (και ρεπερτορίων) συλλογικής δράσης

·       επέκταση υφιστάμενων ή ανάδυση νέων διεκδικητικών αξιακών πλαισιώσεων

·       σύζευξη οργανωμένης και «αυθόρμητης» δράσης

·       πύκνωση της αμφίδρομης ροής πληροφοριών μεταξύ διεκδικητών και αρχών

Ακριβώς λόγω της ασυνήθιστης εμβέλειάς τους, οι συγκρουσιακοί κύκλοι δημιουργούν -τουλάχιστον προσωρινά- πλεονεκτήματα στους κινηματικούς διεκδικητές, επιτρέποντάς τους να ξεπεράσουν τις συνήθως εγγενείς ελλείψεις πόρων που αντιμετωπίζουν. Από την πλευρά τους, τα κρατικά υποκείμενα (: οι κύριοι αποδέκτες των συλλογικών διεκδικήσεων) υποχρεώνονται σε ειδικές τακτικές κινήσεις -συνδυασμούς καταστολής και επικουρίας (καρότο-μαστίγιο) που στοχεύουν, σε πρώτο χρόνο, στην ανακοπή της διεκδικητικής δυναμικής και, σε δεύτερο, στην πρόκληση ρηγμάτων στο διεκδικητικό μέτωπο. Η έκβαση των αλλεπάλληλων διαδράσεων καθορίζει και τις εκβάσεις των συλλογικών δράσεων.

Χωρίς αμφιβολία, τα Ιουλιανά συνιστούν «συγκρουσιακό κύκλο» εμβέλειας αντίστοιχης των Ευρωπαϊκών 60s, όμως η ανάλυσή τους με όρους κινηματικής θεωρίας βρίσκεται ακόμα σε νηπιακό στάδιο. Πρόκειται για χαμένη ευκαιρία. Η θεωρία και οι έννοιες της συγκρουσιακής πολιτικής μπορούν να αποκαλύψουν ειδικές (και ως σήμερα σχετικά παραμελημένες) όψεις της ελληνικής εμπειρίας, και το αντίστροφο: η μελέτη της ελληνικής περίπτωσης μπορεί να αναδείξει κενά και ανεπάρκειες στη θεωρία προτείνοντας ταυτόχρονα ανασκευές, επεκτάσεις και μετατροπές. Εκκινώντας από τη διαπίστωση αυτή, το κείμενο στοχεύει στην πυκνή «ανάγνωση» των Ιουλιανών με όρους συγκρουσιακής πολιτικής και κινηματικής θεωρίας. Το εγχείρημα περιλαμβάνει: επιλεκτική κατάδειξη της εμπειρικής πραγματικότητας του «συγκρουσιακού κύκλου» συνδυαστικά με

·   τη θεωρητικά εμπεριστατωμένη πραγμάτευση των καταβολών (αιτιότητας) και  των εκβάσεών του (συνέπειες).

Στο πλαίσιο αυτό, η ανάλυση διερευνά την επενέργεια ενός ευρέως φάσματος κλασικών κινηματικών παραγόντων, τους οποίους και αναλύει:

·   Διεκδικητική συγκυρία και πολιτική διαμεσολάβηση: απόδοση «πολιτικών ευκαιριών»/απειλών [attribution of opportunity/threat].

·   Πολιτισμικά συμφραζόμενα, πολιτικός λόγος και αξιακές (ανα-) πλαισιώσεις: ανάδυση διεκδικητικών κατηγοριών, αναδιάταξη στόχων, σύμπηξη συλλογικών ταυτοτήτων.

·   Μαχητικότητα και μορφές συλλογικής δράσης: διάχυση, ανανέωση, μετασχηματισμός.

Οργανωτικά πρότυπα: διεκδικητική ιδιοποίηση συμβατικών δομών, κινηματική πιστοποίηση και άρση πιστοποίησης [(de-) certification], επικουρικά κοινωνικά δίκτυα.